Fic - Daomubiji บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
#dmbjdaily
268 days left : การบ้าน
สมุดการบ้าน
เซี่ยจื่อหยาง x อู๋เสีย
PG , Comedy(.....)
ณ เต้ามู่ไฮสคูล ปี 3 ห้องสำริด
เย็นวันหนึ่งหลังเลิกเรียน
“เหล่า...เหล่าอู๋ ฉันเอาสมุดการบ้านมาให้นาย”
ผมสะลึมสะลือเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะเมื่อถึงเวลาเลิกเรียน มองเหลาหย่างยื่นสมุดการบ้านมาให้อย่างงงงวย
“ทำไมวันนี้ถึงไปมาเอาให้ล่ะ” ผมถาม ปกติแล้วหลังเลิกเรียนผมกับเขาจะไปเอาสมุดการบ้านที่ห้องพักอาจารย์ด้วยกัน แต่วันนี้เขากลับเอามาให้แถมทำท่าเร่งรีบแปลกๆ ด้วย
“ฉัน...ฉันมีธุระ รับไปสิ ฉันต้องรีบไป!”
เขาดูลุกลี้ลุกลน เมื่อผมรับสมุดมาเขาก็มองล่อกแล่กก่อนจะรีบคว้ากระเป๋าตัวเองออกจากห้องไป แต่ก่อนออกจากห้องเขาหันกลับมาทำท่าจะพูดอะไรบางอย่าง “เหล่าอู๋...ที่หลัง...หลังสมุด...” แต่เขาก็หยุดพูด นิ่งไปสักพักแล้วหันหลังเดินออกไปจากห้องอย่างเร่งรีบทันที
ผมงงกับท่าทีประหลาดของเขา หลังสมุด? หลังสมุดการบ้านหรอ? มันมีอะไร?
ผมพลิกสมุดดู เปิดไปเปิดมาก็เจออะไรบางอย่างที่หน้าสุดท้าย
มันเป็นประโยคบางอย่างที่ผมไม่ได้เป็นคนเขียน ผมประหลาดใจเล็กน้อย สงสัยว่าเป็นคำประเมินของอาจารย์หรือว่าใครมาพิเรนทร์เขียนเล่นไว้ จึงลองอ่านดู
‘ฉันมีบางอย่างที่อยากจะบอกนายมาตลอด
ฉันรู้ว่ามันเป็นเรื่องที่ไม่ควร แต่ว่าฉันก็รู้สึกไปแล้ว
ฉันอยากบอกนายว่า ฉันชอบนายมาตลอด แต่ไม่มีกล้าบอกสักที
ขอโทษด้วยที่ต้องใช้วิธีนี้ ถึงมันจะแย่แต่ฉันก็ไม่รู้จะบอกนายยังไงดี
ต่อจากนี้นายจะเอายังไง พรุ่งนี้ฉันจะมาขอคำตอบนะ
เซี่ยจื่อหยาง’
พออ่านจบก็ขมวดคิ้ว ความรู้สึกหลากหลายประดังเข้ามา ผมรู้แล้วว่าทำไมเหลาหย่างถึงมีท่าทีแปลกๆ
พรุ่งนี้เช้า ผมกับเขามีเรื่องต้องคุยกัน
ตอนเช้าเมื่อมาถึงห้องเรียนผมก็ตรงดิ่งไปหาเหลาหย่างทันที เขาเห็นผมก็สะดุ้งเล็กน้อยทำท่าเลิ่กลั่ก ผมขมวดคิ้วใส่เขา พูดว่า “เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“อย่า...อย่าเพิ่งพูดที่นี่ ไปข้างนอกกัน” เขาบอกแล้วผุดลุกขึ้น เดินนำลิ่วออกไปยังประตู ผมต้องตามไปอย่างไม่ทันได้ทักท้วง เขายืนอยู่ตรงทางเดินที่ไม่ค่อยมีนักเรียนผ่าน ผมเดินเข้าไปหาแล้วเขาก็พูดขึ้น
“เหล่าอู๋ ก่อนนายจะพูด ขอให้ฉันพูดก่อนนะ” เขาบอก ผมยืนกอดอกนิ่งเงียบเป็นเชิงให้เขาพูด “ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้ แต่ว่ามันห้ามไม่ได้ ฉันขอโทษ”
“นายรู้...” ผมกำลังจะพูดแต่เขาก็ยังไม่ให้ผมพูด
“ฉัน...ฉัน...รู้ตัวอีกทีก็เป็นแบบนี้ไปแล้ว ฉันไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่ บางทีเราอาจจะสนิทกันเกินไป นายใจดีกับฉันเกินไป เรื่องมันก็เลยเป็นอย่างนี้” เขาพูดไม่หยุด “ถ้า...ถ้าหากนายรู้สึกแย่ ฉัน...ฉันจะไม่พูดถึงมันอีก แต่...แต่อย่าตัดเพื่อนกับฉันได้ไหม”
เหลาหย่างพูดพล่ามยาว แต่ประโยคสุดท้ายเขาพูดแล้วมองผมอย่างจริงจัง ผมจึงตอบไปว่า “ได้ ฉันจะไม่เลิกคบนาย”
เขาพยักหน้า สูดหายใจแล้วพูดว่า “โอเค ตานายพูดแล้ว”
“นายแม่งพูดอะไรซะยืดยาว ฉันแค่จะถามว่านายรู้จักคนที่ชื่อเซี่ยจื่อหยางไหม”
พอถามเสร็จ เหลาหย่างก็ชะงักค้างไป
“นายรู้ใช่ไหมว่ามีคนเขียนประโยคบอกรักฉันในสมุดการบ้าน” ผมพูดต่อ “แค่ชื่อก็รู้ว่าเป็นผู้ชายแล้ว ไอ้ไข่ย้วย! ที่นายพูดมาทั้งหมดนี่คือนายจะสารภาพร่วมมือกับไอ้หมอนั่นใช่ไหม นายนี่ใช้สมองไปในทางสร้างสรรค์ไม่เป็นเลยหรือไงถึงได้ให้ความร่วมมือผู้ชายมาบอกรักฉัน อยากให้ฉันเป็นเกย์หรือไงวะ”
เขายังคงนิ่งเงียบราวกับรูปปั้น แข็งค้างไปซะเฉยๆ ผมจึงถามเขาอีกที
“เฮ้! ตกลงนายรู้จักคนที่ชื่อเซี่ยจื่อหยางไหม!?”
-----------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น