Fic - Daomubiji บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
#dmbjdaily
286 days left : นม
ฟองนม
เซี่ยอวี่ฮัว x อู๋เสีย
PG ใสๆ มุ้งมิ้ง
ในเวลาบ่าย ผมกำลังเดินตากแดดอยู่ข้างถนนเพื่อไปยังร้านคอฟฟี่ช็อปกลางเมือง เนื่องจากจู่ๆ เสี่ยวฮัวก็โทรศัพท์มาบอกว่าเขาแวะมาทำธุระที่หังโจว เลยอยากเจอหน้าผมหน่อย พอผมถามว่าทำไมไม่ไปหาผมที่ร้านเอา เขาก็บอกว่าเขาอยากกินคาปูชิโน่เย็นๆ ผมก็เลยต้องไปหาเขาที่ร้านคอฟฟี่ช็อปแทน
ผมไม่ค่อยได้เข้าร้านคอฟฟี่ช็อปสักเท่าไหร่เลยไม่ค่อยรู้ที่ตั้ง แต่ชื่อร้านที่เสี่ยวฮัวบอกมาก็พอมีชื่อเสียงอยู่บ้างผมจึงหามันเจอได้ไม่ยาก
พอไปถึงร้าน เห็นเสี่ยวฮัวนั่งอยู่ที่โต๊ะริมถนนหน้าร้านพอดี เขาโบกมือให้ ผมจึงสาวเท้ายาวๆ เข้าไปหา แต่เมื่อเห็นร้านชัดๆ ผมก็พลันชะงักฝีเท้าแทบอยากหันหลังกลับทันที...
ไอ้ร้านคอฟฟี่ช็อปสีชมพู บรรยากาศสาวน้อยนั่นมันอะไรน่ะ!
คอฟฟี่ช็อปร้านนี้เต็มสีชมพู สีชมพู และสีชมพู! ไล่ระดับสีตั้งแต่สีชมพูอ่อน ชมพูเข้ม ยันสีบานเย็น! แถมยังมีของประดับตกแต่งเป็นรูปดาว รูปหัวใจ แล้วก็รูปดอกกุหลาบอีก!
ผมเหลือบมองเข้าไปในร้านผ่านกระจกใส เห็นมีแต่คู่รักกะหนุงกะหนิงกับกลุ่มสาวน้อยวัยแรกแย้มที่นั่งอยู่เท่านั้น ผมเบนสายตากลับมาทางเสี่ยวฮัว ด้านหน้าร้านมีเพียงโต๊ะเขาโต๊ะเดียวที่มีคนนั่ง...
เสี่ยวฮัว! จริงๆ แล้วนายเป็นสาวน้อยหรือไงกัน!
ผมพ่นลมอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะเดินไปหาเขาที่โต๊ะ
“นายเลือกร้านได้ห่วยแตกมาก” ผมทัก
“ทำไมล่ะ บรรยากาศออกจะดี”
“ดีกับผี!” ผมบ่น เขาแค่ยิ้มกว้างแล้วดันคาปูชิโน่เย็นที่ยังเต็มแก้วมาเบื้องหน้าผม ผมเห็นเบื้องหน้าเขามีแก้วคาปูชิโน่ที่พร่องไปครึ่งหนึ่งแล้ววางอยู่ แปลว่าแก้วนี้เขาสั่งเผื่อผม?
“ขอบคุณ” ผมกล่าวก่อนจะยกแก้วคาปูชิโน่เย็นๆ ขึ้นมาซดอึกๆ ดับร้อนโดยไม่ใช้หลอด
“อร่อยมั้ย?” เขาถาม ผมเลียริมฝีปากแล้ววางแก้วลง “ก็อร่อยดี แต่ฟองนมเยอะไปหน่อยนะ”
เขามองหน้าผมแล้วหัวเราะลั่น ผมแปลกใจ หรือผมพูดอะไรผิด ก็ฟองนมมันเยอะเกินไปจริงๆ นี่นา
ผมขมวดคิ้ว อ้าปากจะถาม แต่เสี่ยวฮัวกลับลุกจากเก้าอี้โน้มตัวมาหาผม ก่อนที่ผมจะรู้ตัวว่าเขาจะทำอะไร ใบหน้าของผมก็ถูกเชิดขึ้นเล็กน้อยแล้วเสี่ยวฮัวก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้
ในวินาทีที่ผมกำลังมึนงง เสี่ยวฮัวก็ใช้ลิ้นแตะลงที่ริมฝีปากบนของผม ตวัดเลียหนึ่งทีแล้วจูบเบาๆ ก่อนจะถอนหน้าออกไป
ฮะ...เฮ้ย!
ผมตกตะลึงตาค้าง สมองหยุดทำงานไปชั่วครู่ เสี่ยวฮัวนั่งลงที่เดิมแล้วพูดว่า “ฟองนมเลอะแน่ะ” ก่อนจะยิ้มให้แบบมีเลศนัย จากนั้นก็เลียริมฝีปากอีกหนึ่งที เท่านั้นแหละ หน้าผมก็ร้อนผ่าวจนเผลอเบือนหน้าหนีโดยอัตโนมัติ
บ้าเอ๊ย เสี่ยวฮัว! นายทำบ้าอะไรวะ! แล้วฉันจะเขินทำไม...!
ความคิดผมพลันหยุดชะงักลงอีกครั้งเมื่อเหลือบไปเห็นคนที่นั่งดื่มกาแฟอยู่ในร้านกำลังมองมาที่ผม สายตานับสิบคู่จ้องมองมาด้วยหลากอารมณ์ บางคนมองแบบอึ้งๆ บางคนมองแล้วยิ้ม แถมยังมีบางคนยกนิ้วโป้งให้ด้วย
เฮ้ย! อย่าบอกนะว่าที่เสี่ยวฮัวทำเมื่อกี้ พวกเขาเห็นหมดน่ะ!
“ฮะฮะ อู๋เสียดูสิ พยานรักของเราเต็มเลย” เสี่ยวฮัวหัวเราะขึ้น
ผมหน้าดำหน้าแดง ทั้งโกรธ ทั้งเขิน ทั้งอาย ผุดลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วบอกเขาว่า
“ฉันกลับล่ะ! ถ้านายอยากเจอหรืออยากคุยกับฉันก็ให้ไปหาที่ร้านเอง! ฉันจะไม่มาหานายแล้ว!!”
--------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น