Fic - Daomubiji บันทึกจอมโจรแห่งสุสาน
#dmbjdaily
285 days left : ด้วง
ด้วงกับจอมโจรแห่งสุสาน
เมินโหยวผิง x อู๋เสีย ,
PG ใสสุดๆ
“ว้ากกกกกกกก!!!”
ผมแหกปากร้องลั่นอย่างควบคุมไม่อยู่พร้อมกับวิ่งตะบึงไปตามทางเดินสุสานอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมเหลือบไปมองด้านหลัง ด้วงศพฝูงมหึมาบินกรูเต็มทางเดินไล่หลังมาติดๆ!
ไอ้แมลงผีพวกนี้มันมาจากไหนกันเยอะแยะนะ!
ผมวิ่งไปพลางเหลือบมองด้านหลังไป ด้วงปริมาณขนาดนั้นแค่ห้านาทีผมก็คงไม่เหลือซาก ยิ่งตอนนี้อยู่ตัวคนเดียว อาจตายโดยไม่ได้บอกลาใครเลยก็ได้
“ชิบหาย!” ผมสบถลั่นเมื่อเห็นว่าทางด้านหน้าเป็นทางตัน
แบบนี้มีแต่ตายกับตาย!
ผมหันหลังชนผนังอย่างจำใจ ค่อยๆ มองฝูงด้วงคืบคลานเข้ามาใกล้ ยิ่งมันมาใกล้ เสียงตีปีกและเสียงแกรกกราก ก็ดังขึ้นเรื่อยๆ อย่างน่ากลัว ทันใดนั้น ผมก็ได้ยินเสียงประหลาดดังแว่วมาด้วย
นายน้อย...
เสียงเรียก!
ผมเพ่งสมาธิฟังเพื่อหาต้นเสียงทันที เมื่อฝูงด้วงเคลื่อนมาใกล้ เสียงนั้นก็ยิ่งดังขึ้น
นายน้อย...
ชัดเลย เสียงนี้ดังมาจากฝูงด้วง!
ผมกวาดตามอง ไม่มีทางที่จะมีใครอยู่รอดได้ในฝูงด้วงแน่! หรือว่า...นี่ก็คือเสียงของด้วง!
แม่เจ้าโว้ย ด้วงพูดได้! ผมควรจะดีใจมั้ยที่ค้นพบด้วงพูดได้แล้วก็กำลังจะโดนด้วงพวกนี้รุมทึ้งจนตาย!
ตอนนี้ฝูงด้วงมาถึงตัวผมแล้ว ต่างไต่ขึ้นมาตามกางเกง ผมยังอยากมีชีวิตอยู่จึงดิ้นรนทั้งปัดทั้งกระทืบเป็นพัลวัน ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นต่อไปโว้ย!
นายน้อย <3
เมื่อได้ยินเสียงของด้วงใกล้ๆ ชัดๆ ก็พลันรู้สึกขนลุก แถมยังแว่วๆ เหมือนได้ยินเสียงหอบหายใจประหลาดๆ ด้วย
เชี่ย! ด้วงพวกนี้จะพิลึกเกินไปแล้ว!
“โอ๊ย!” ผมสะดุ้งเมื่อมีด้วงตัวหนึ่งมุดเข้าไปใต้เสื้อแล้วกัดที่เอว ในเวลาเดียวกัน ในกางเกงก็รู้สึกเหมือนมีด้วงไต่อยู่สองสามตัว
ไอ้ด้วงพวกนี้! จู่โจมแต่ใต้ร่มผ้าหรือไง!
ด้วงจำนวนมากไต่อยู่ตามตัวผม ในที่สุดผมก็ล้มลงไปนอนดิ้นพราดๆ อยู่บนพื้น เกือบจะจมไปในฝูงด้วง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงบางอย่างดัง ฟุ่บ พร้อมกับฝูงด้วงที่กำลังรุมโทรมผมพากันแตกฮือ
เมินโหยวผิง!
ผมเห็นเมินโหยวผิงกำลังยืนมองมาที่ผม เขาเปลือยอก เสื้อหายไปไหนไม่รู้จึงทำให้เห็นว่าทั่วตัวเขามีแผลถลอกเต็มไปหมด
“นายมะ...อ๊ะ!” ผมกำลังจะอ้าปากถามเข้าว่ามาได้ยังไง ด้วงที่ยังอยู่ในเสื้อก็กัดอีกที ผมล้วงเสื้ออย่างเอาเป็นเอาตาย เมินโหยวผิงเห็นดังนั้นก็ตรงเข้ามา กระชากเสื้อผมขาดแล้วแกะด้วงตัวนั้นออกให้
ผมถามเขาว่ามาได้ยังไง เขาชี้ขึ้นไปด้านบน ที่แท้ด้านบนมีช่องลับ เขากระโดดลงมาจากตรงนั้น แล้วผมก็ขอบคุณเขา แต่เขาเอาแต่มองตัวผมแล้วขมวดคิ้ว ผมแปลกใจจึงก้มมองดูสภาพตัวเองบ้าง
แม่ง! ไอ้ด้วงตัวนั้นมันกัดผมเป็นรอยทั่วตัวอย่างกับรอยจูบ!!
“เชี่ย!” ผมด่าออกมา ตอนนี้สภาพผมเหมือนเพิ่งทำรักมาหมาดๆ น่าอัปยศที่สุด! ผมยกมือขึ้นกอดอกตัวเอง เสื้อถูกนายเมินโหยวผิงกระชากขาดแล้วจะเอาอะไรใส่ปิดรอยอัปรีย์พวกนี้!
เมินโหยวผิงยังคงมองผม พูดขึ้นว่า “ในกางเกงนาย มีอีกตัว” แล้วทำท่าจะเข้ามากระชากกางเกงผม
“เฮ้ย! ไม่! ไม่ต้อง! เดี๋ยวฉันถอดเอง!! เดี๋ยว...!!!!” ผมร้องลั่นห้ามเขา แต่เข้าไม่ฟังสักนิด นึกในใจว่าแย่แล้ว ถ้าเขากระชากกางเกงผมขาดไปอีก ผมมิเปลือยล่อนจ้อนเลยหรือ!
แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกหวาดกลัวเมินโหยวผิงที่รอยสักขึ้นเต็มตัวเมื่อไหร่ไม่รู้ยิ่งกว่าตอนเจอฝูงด้วงเสียอีก!
คราวหน้าถ้าไปคว่ำกรวยแล้วเจอด้วงพวกนี้อีกผมจะชิงฆ่าตัวตายก่อน แม่งเอ๊ย!
“ว้ากกกกกกกก!!!”
ผมแหกปากร้องลั่นอย่างควบคุมไม่อยู่พร้อมกับวิ่งตะบึงไปตามทางเดินสุสานอย่างเอาเป็นเอาตาย ผมเหลือบไปมองด้านหลัง ด้วงศพฝูงมหึมาบินกรูเต็มทางเดินไล่หลังมาติดๆ!
ไอ้แมลงผีพวกนี้มันมาจากไหนกันเยอะแยะนะ!
ผมวิ่งไปพลางเหลือบมองด้านหลังไป ด้วงปริมาณขนาดนั้นแค่ห้านาทีผมก็คงไม่เหลือซาก ยิ่งตอนนี้อยู่ตัวคนเดียว อาจตายโดยไม่ได้บอกลาใครเลยก็ได้
“ชิบหาย!” ผมสบถลั่นเมื่อเห็นว่าทางด้านหน้าเป็นทางตัน
แบบนี้มีแต่ตายกับตาย!
ผมหันหลังชนผนังอย่างจำใจ ค่อยๆ มองฝูงด้วงคืบคลานเข้ามาใกล้ ยิ่งมันมาใกล้ เสียงตีปีกและเสียงแกรกกราก ก็ดังขึ้นเรื่อยๆ อย่างน่ากลัว ทันใดนั้น ผมก็ได้ยินเสียงประหลาดดังแว่วมาด้วย
นายน้อย...
เสียงเรียก!
ผมเพ่งสมาธิฟังเพื่อหาต้นเสียงทันที เมื่อฝูงด้วงเคลื่อนมาใกล้ เสียงนั้นก็ยิ่งดังขึ้น
นายน้อย...
ชัดเลย เสียงนี้ดังมาจากฝูงด้วง!
ผมกวาดตามอง ไม่มีทางที่จะมีใครอยู่รอดได้ในฝูงด้วงแน่! หรือว่า...นี่ก็คือเสียงของด้วง!
แม่เจ้าโว้ย ด้วงพูดได้! ผมควรจะดีใจมั้ยที่ค้นพบด้วงพูดได้แล้วก็กำลังจะโดนด้วงพวกนี้รุมทึ้งจนตาย!
ตอนนี้ฝูงด้วงมาถึงตัวผมแล้ว ต่างไต่ขึ้นมาตามกางเกง ผมยังอยากมีชีวิตอยู่จึงดิ้นรนทั้งปัดทั้งกระทืบเป็นพัลวัน ชีวิตยังไม่สิ้นก็ต้องดิ้นต่อไปโว้ย!
นายน้อย <3
เมื่อได้ยินเสียงของด้วงใกล้ๆ ชัดๆ ก็พลันรู้สึกขนลุก แถมยังแว่วๆ เหมือนได้ยินเสียงหอบหายใจประหลาดๆ ด้วย
เชี่ย! ด้วงพวกนี้จะพิลึกเกินไปแล้ว!
“โอ๊ย!” ผมสะดุ้งเมื่อมีด้วงตัวหนึ่งมุดเข้าไปใต้เสื้อแล้วกัดที่เอว ในเวลาเดียวกัน ในกางเกงก็รู้สึกเหมือนมีด้วงไต่อยู่สองสามตัว
ไอ้ด้วงพวกนี้! จู่โจมแต่ใต้ร่มผ้าหรือไง!
ด้วงจำนวนมากไต่อยู่ตามตัวผม ในที่สุดผมก็ล้มลงไปนอนดิ้นพราดๆ อยู่บนพื้น เกือบจะจมไปในฝูงด้วง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงบางอย่างดัง ฟุ่บ พร้อมกับฝูงด้วงที่กำลังรุมโทรมผมพากันแตกฮือ
เมินโหยวผิง!
ผมเห็นเมินโหยวผิงกำลังยืนมองมาที่ผม เขาเปลือยอก เสื้อหายไปไหนไม่รู้จึงทำให้เห็นว่าทั่วตัวเขามีแผลถลอกเต็มไปหมด
“นายมะ...อ๊ะ!” ผมกำลังจะอ้าปากถามเข้าว่ามาได้ยังไง ด้วงที่ยังอยู่ในเสื้อก็กัดอีกที ผมล้วงเสื้ออย่างเอาเป็นเอาตาย เมินโหยวผิงเห็นดังนั้นก็ตรงเข้ามา กระชากเสื้อผมขาดแล้วแกะด้วงตัวนั้นออกให้
ผมถามเขาว่ามาได้ยังไง เขาชี้ขึ้นไปด้านบน ที่แท้ด้านบนมีช่องลับ เขากระโดดลงมาจากตรงนั้น แล้วผมก็ขอบคุณเขา แต่เขาเอาแต่มองตัวผมแล้วขมวดคิ้ว ผมแปลกใจจึงก้มมองดูสภาพตัวเองบ้าง
แม่ง! ไอ้ด้วงตัวนั้นมันกัดผมเป็นรอยทั่วตัวอย่างกับรอยจูบ!!
“เชี่ย!” ผมด่าออกมา ตอนนี้สภาพผมเหมือนเพิ่งทำรักมาหมาดๆ น่าอัปยศที่สุด! ผมยกมือขึ้นกอดอกตัวเอง เสื้อถูกนายเมินโหยวผิงกระชากขาดแล้วจะเอาอะไรใส่ปิดรอยอัปรีย์พวกนี้!
เมินโหยวผิงยังคงมองผม พูดขึ้นว่า “ในกางเกงนาย มีอีกตัว” แล้วทำท่าจะเข้ามากระชากกางเกงผม
“เฮ้ย! ไม่! ไม่ต้อง! เดี๋ยวฉันถอดเอง!! เดี๋ยว...!!!!” ผมร้องลั่นห้ามเขา แต่เข้าไม่ฟังสักนิด นึกในใจว่าแย่แล้ว ถ้าเขากระชากกางเกงผมขาดไปอีก ผมมิเปลือยล่อนจ้อนเลยหรือ!
แต่ไม่รู้ทำไมผมถึงรู้สึกหวาดกลัวเมินโหยวผิงที่รอยสักขึ้นเต็มตัวเมื่อไหร่ไม่รู้ยิ่งกว่าตอนเจอฝูงด้วงเสียอีก!
คราวหน้าถ้าไปคว่ำกรวยแล้วเจอด้วงพวกนี้อีกผมจะชิงฆ่าตัวตายก่อน แม่งเอ๊ย!
---------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น